اشعار

صحبت از مبعث که می‌آید مسخًر می‌شوم            با نوای یا محمّد پاک و اطهـر می‌شوم

ذکرِ پیغمبر شریف است و پُر از آزادگی            نـامِ او می‌گـویم و مثلِ کـبوتر می‌شـوم

می‌رهـانم خویش را از ظلـمتِ بی‌انتها            می‌روم سمتِ رسول و ماهِ انور می‌شوم

من مسلمانم مسلـمانِ دو ابـروی کـمان            گر پـذیـرایم شود مانـندِ نوکـر می‌شـوم

عـزّتِ تـسلـیم از آزاد بودن بهتر است            عبدِ احمد هستم و با عشقِ او زر می‌شوم

گفته‌هایش یک به یک روشنگرِ راهِ من است            گر که از خطّش بپیچم باز ابتر می‌شوم

گفت پیغمبر که بعد از من علی باشد نجات            بی‌سبب نبود دمادم وصلِ حیدر می‌شوم

سر سپردم بر امیرالمومنین یعسوبِ دین            عاقـبتِ خیرِ دو دنـیا مثلِ قـنـبر می‌شوم

مبعثِ ختم رسولان می‌دهد بر دل نوید            می‌رسد یک روز مهدی و منوّر می‌شوم

روزِ مبعث را سبک نشمار روزِ رحمت است            صحبت از مبعث که می‌آید مسخّر می‌شوم

جهـان نـبـود و تو بودی نـشـانۀ خلـقت            هـمای اوج سـعـادت به شـانـۀ خـلـقـت

جهان نبود و خدا با تو گفـتگـو می‌کرد            به حُـسن خـاتـمت از آسـتـانـۀ خـلـقـت

جهان و هرچه در آن پیش تار مویت هیچ!            چگـونه از تو بگـویم بـهـانۀ خـلـقـت؟!

برای از تو نوشتن اجازه با عشق است
همیشه حرف و مضامین تازه با عشق است

بهار عطر تو را در گلابدان می‌ریخت            زلال نام تو را در دل جهان می‌ریخت

بخوان به نام خدایت که خلق کرده تو را            هزار مژده و معنا از آن «بخوان» می‌ریخت

جهان چه داشت اگر روشنایی تو نبود؟            چگونه از سرِ گلدسته‌ها اذان می‌ریخت؟

به یُـمن آمـدنت سنگ، مهـربان می‌شد
جهان پیر، پس از قرن‌ها جوان می‌شد

«ستاره‌ای بدرخشید و...» آن ستاره تویی            ستاره‌ای که به آن می‌شود اشاره تویی

سـتاره‌ها و زمـین، دانه‌های تسـبـیح‌اند            و خـیر اوّل و آخر در استـخـاره تویی

زمین کتاب خودش را دوباره می‌خواند            به هر کجا برسد مقصدش دوباره تویی

بدون نور تو راهی به سمت پایان نیست            بتـاب بر سـر دنـیـا که راه چـاره تویی

بـــتــاب آیـــنــه‌گــردان آشــنــایــی‌هــا
بـتـاب روشـنـی هـرچـه روشـنـایـی‌هـا

دعـای حضرت آدم قـسم به نـام تو بود            نجـات نـوح پیـمـبر، به احـترام تو بود

عصای حضرت موسی به نامت آذین داشت            دم مـسـیح مـسیـحـایی از سـلام تو بود

خلـیل، دوش به دوش تو رفت در آتش            که شعله « بَرد و سلام» از طنین گام تو بود

اگر عزیز جهـان بود یوسف از خوبی            اسـیـر حُـسـن تـو دلـدادۀ کـلام تـو بـود

بـیـا سـری به درخـتـان پـیـر بـاغ بزن
به روی شـانه‌شان چـارده چـراغ بـزن

علی پس از تو چراغ ولایت عشق است            کنار حضرت کوثر که آیت عشق است

دو چلچراغ، دو سرو جوان باغ بهشت            که راز خلـقت آن‌ها امامت عشق است

دوازده غــزل سـبــز نـامـکــرّر نــاب            که هر کدام به نحوی روایت عشق است

کسی شـبـیه تـو می‌آیـد از اهـالـی نـور            کسی ‌که آمـدن او نـهـایت عـشـق است

نهـایت هـمۀ خـواب‌هـای خـوب تـویی
چراغ روشن دنیا پس از غروب تویی

مـژده ای دل که شب بـعـثت طاهـا آمد            جـان و روح دگـری بـر تـن دنـیـا آمـد
باز مـاه رجـب از عـطر معـطر گـشته            به خـدیجـه بـرسان یار، پـیمـبر گـشـته

شب همان شب که جهان غار حرا را می‌دید            چـشم افـلاک، تـجـلّـیِ خـدا را مـی‌دیـد
محـور دیـن خـدا مرکـز اسـرار سلام!            اشرف ارض و سما سـیّدِ ابـرار سلام!
لشگر حزب خدا را سر و سردار تویی            پـــدر فــاطــمــه دلــدادۀ دادار تــویــی
آمـدی تا که شـوی گـرمـی بـازار خـدا            قـم فـأنـذر که شده پـر ز جـهـالت دنـیا
از شما ریشه گرفـته است تمام اخـلاق            اصل بعثت به همین بود، سفیر رزّاق!
ای رسولی که همه حرف دِلَت قرآن بود            دخـتـر پـاک شـمـا عـالـمـۀ دوران بود
بیست و سه سال زدی دم ز علی یا احمد            گـشـته مـداح شـما ربّ جـلـی یا احـمـد
در شب بعثتت ای منشأ خیر و برکات            می فرستم به جمال و به جلالت صلوات

از عـرش آمـدنـد مـلائک به خـدمـتـش            تنها به قصد عرض ارادت به حضرتش

حـالا در امـتــداد مـسـیـر پـیـمـبــریـش            مـی‌آیـد از حـرا پـی اظـهـار بـعـثـتـش

از لحـظـۀ الـست که نه پـیـشـتـر از آن            بـر شـانـه‌اش خـدا زده مـهـر نـبـوّتـش

او خـاتـم تـمـامی پیـغـمـبـران شـده‌ست            پس خـتم هرچه خیر بوَد در رسالـتـش

بـوی گلاب ناب زمین را گرفـته است            آری نشـسته دُرّ عـرق روی صورتش

افـتــاد کـوه نـور بـه سـجـده مـقـابـلـش            تا دیـد جـلـوه می‌کـند این‌سـان أُبُـهّـتـش

در شرح بندگـیش چها می‌شود نوشت؟            جایی که می‌رسـد به خـدایش هـویّتـش

پیش از ظهور رحمت کُـلیّه‌اش به دهر            کِی شـاه می‌نـشـست کـنـار رعـیّـتـش؟

یک دم زبان به شکوه گری وا نمی‌کند            هـرچــنـد مـی‌کـنــنـد دمــادم، اذیّــتــش

کوثر رسیده است به او پس مشخّص است            ننـشـسـته است گرد به دامان عصمتش

باید که پـرچـمش همه جا قـد عـلَم کـند            وقـتی عـلی‌ست یار نخـست شریعـتـش

او آمـده ست تا که بـفـهـمـنـد اهـل دین            دین خداست، عشق به حیدر حـقـیقـتش

در هر دو حال گفته فـقـط یا عـلی مدد            قـربـان جَلـوتش که بوَد مثـل خَـلـوتـش

امشب‌ شب‌ زیارت‌مخصوصۀ علی‌ست            پس شک نکن که رفته نبی هم زیارتش

در حـلـقـۀ لاهـوتـیـان شـور و نوا بود            هر جا سخن از وصف یاری دلربا بود

در رفت و آمد بود فـوجی از مـلائک            از عـرش آوایی به جـمـع مـاسـوا بود

عــشـاق بـا حـق وعــدۀ دیــدار دارنـد            وعـده گه زیـبای حق با مصطـفی بود

میـعـاد عـشاق از ازل تـعـیـین نمـودند            این بار وعـده گاهـشان غـار حـرا بود

آن چه در این دیدار بر هستی عیان شد            یـک هــدیـۀ والا ز درگــاه خــدا بــود

یـعـنی خـدا یک لطـف بی‌هـمـتا نموده

یک رحـمـة لِلـعـالـمـین اعـطـا نـمـوده

او که خدا بر ذات نامش خورده سوگند            جبریل بر وحی کلامش خورده سوگند

آن کس که قـبل از خلـقت عالم خداوند            در نور خود بر احترامش خورده سوگند

تنها نه بر نامش خـدای او قـسم خورد            بر خاک مانده زیر گامش خورده سوگند

هر سنگ زیر پـای او در روز بعـثت            بر صدق و گفتار و پیامش خورده سوگند

در سورۀ رعد او علی را شاهدش، خواند            یعنی که بر او و امامش خورده سوگند

آن کس که پـیـغـمـبـر به کل انـبـیا بود

مـولا ابالـقـاسم مـحـمد مـصـطـفی بود

هر کس که مستی می‌کند ساغر گرفته            سـاغـر ز دست شاهـد و دلبـر گـرفـته

گـفـتا که اِی مُـزَّمَّـل اِی مُـدَّثِّر ای یـار            برخـیـز که پـیـغـمـبـری‌ات سر گـرفته

وقـتـی که می‌لـرزیـد در زیـر عـبـایی            روی لـبـانـش ذکـر یـا حـیـدر گـرفـتـه

باشـد تـراوش‌هـای لـعـلـش در ولادت            وحیِ الـهـی را کـه پـیـغـمـبـر گـرفـتـه

زمـزمـۀ نام عـلـی را هـر که بـشـنـیـد            ایـن ذکـر را تـا لـحـظـۀ آخـر گـرفـتـه

اسـتـاد جـبـریـل امـیـن تنـهـا علـی بود

در قـبـر می‌گـویم فـقـط مولا علی بود

دین نـبـی، حُـبّ و تــولای عـلـی بـود            مـهـر جـمـال و روی والای عـلی بود

گویا نظـر بر وجه حق می‌کـرد طـاها            وقـتی که مشـغـول تمـاشـای عـلی بود

گـر کاروان‌ها حُسن یوسف را شنـیدند            یوسف خودش سرمست سودای علی بود

آنچه که جبـریل از طـریق وحی آورد            وقـت ولادت روی لـب‌های عـلـی بود

وصفی که قرآن هم ز وَجه‌الله می‌کرد            وجـه‌الـهـی از روی زیبـای عـلی بـود

گـفـتا پیـمـبر معـنی ایـمان چـنین است

ایمان همان حُبّ امیر المـؤمنـین است

چو بر اریکه سوار آن یگانه فارسْ شد            پیاده یوسف و یعقوب و نوح و یونس شد

بـزرگ مـکـتب تـوحـیـد را مؤسس شد            سـتـاره‌ای بدرخـشـید و مـاه مجـلس شد

دل رمـیـدۀ مـا را انـیـس و مـونـس شد

قدم نهاد به خاک احـمد فـرشته سرشت            گرفت گلشن هستی طراوتی چو بهشت

به مزرع دل عـشاق تخم عاطـفه کشت            نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غـمـزه مسئله آمـوز صد مدرٌس شد

بـسـوی او زده پَـر مــرغ فـکـرت اُدبـا            بـه خـوی او گـرویـده بُـتــان پـاک قـبـا

ز روی او شده شرمنده مهر و مه عجبا            به بوی او دل بیـمار عـاشـقان چو صبا

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

یگـانه گـوهر گـنجـیـنۀ طـریقـت اوست            امیر کشور عشق است و دولتش نیکوست

شکوه معجزه را بنگر و مگو جادوست            بصدر مِصطَبَه‌ام می‌کشاند اکنون دوست

گدای شهـر نگه کن که میر مجـلس شد

به بام عـرش، ملائک زدند پرچم نـور            شد از تجلّی او چـشم بت پرستان کـور

بگو به غصّه و غم دور باش از ما دور            طرب‌سرای محبت کـنون شود معـمور

که طاق ابـروی یـار منَـش مهـندس شد

دهـد منـادی غـیب از فـراز عـرش نـدا            رسید مظهر حق رکن دین و میـر هُـدا

به پاس مقدمش ای جرعه نوش پاک ردا            لب از تـرشّـح می پـاک کن برای خـدا

که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

بیا بنـازمت ای شـهـسوار عرصۀ جود            بخـوان تـرانۀ پُر شـور حمد یا محـمود

تو در قیام و ملائک به سجده‌اند و قعود            کرشـمۀ تو شـرابی به عـاشـقان پـیـمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقـل بی‌حس شد

فـرشته آمد و بگـریخـت دیو با خواری            به جـمع دلـشـدگـان مژده داد و دلداری

شـدم بـه رغـم رقـیـبـان غـلام دربـاری            چو زر عـزیز وجـودست نظم من آری

قـبـول دولـتـیان کـیـمـیـای این مـس شد

به عاشقـان خبر وصل دوست برسانـید            سرود گـرم محبت ز نای جان خـوانـید

به مقدمش چو «کلامی» گلی بیفـشانید            ز راه میـکـده یـاران عـنان بـگـردانـیـد

چرا که حافظ از این راه رفت و مُفلس شد

آمد از یـثـرب نـدای اقـرأ روح الامـیـن            آیه‌های نور نازل گشته بر، کهف‌الحصین

سـجـده بر مـحـراب ابـروی محـمد آمده            خـتم آل المـرسلین از یثـرب احـمد آمده

جـمله ارکان جهـان استاده بر فرمان او            آیـه‌های عـشق نازل شد به جان جان او

از حرا باران رحمت می‌رسد اینک، بخوان            بسم ربک، بسم ربی، بسم رب دو جهان

هل أتی را جرعه جرعه، نوش جانت می‌کنند            نرم نرم اینک به خالق، آیه خوانت می‌کنند

مور شد ملک سلیمان‌ها به خاک پای تو            نـور شـد «إقـرأ» مـیان آیـۀ لـب‌هـای تو

از حرا "إقرأ" به گوش آمد، جهان آواز کرد            جبرئیل امشب به بوی پیرهنت پرواز کرد

خلعـت پیـغـمـبری باشد مـبارک بر شما            رحـمـة للعـالـمین از یثرب آمد سوی ما

چشمۀ توحـید لبهای تو جـوشیدن گرفت            آیه‌های رحمت و رأفت خروشیدن گرفت

آسـمـان‌ها نـور پـاشـیـدنـد بـر نـور خـدا            منجلی شد کوه نور امروز، از غار حرا

سفره دار خالقی و دست تو حاجت رواست            آیه‌های روشن تو، جلوۀ شمس و ضحی ست

عید مبعث، شد طلوع فجر ختم المرسلین            احـمد آمد تا که باشد رحـمت للعـالـمـین

صدا چندین و چندین بار می‌پیچید می‌پیچید           در آن ابعاد کم، بسیار می‌پیچید می‌پیچید

که إِقْـرَاء یا محمد یا محمد یا محمد؛ هان           صدا در لا به لای غار می‌پیچید می‌پیچید

بخوان با نام رب خویش؛ من خواندن نمی‌دانم           صدا در گوش با اصرار می‌پیچید می‌پیچید

به پایش نـوح می‌افـتاد، ابراهـیم می‌افتاد           به دورش حیدر کرار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد از غار حرا اما هنوز آن صوت           میان کـوه با تکـرار می‌پیچـید می‌پیچـید

همان طوری که می‌آمد عبا مثل گیاهی سبز           به پای مرد پیچک وار می‌پیچید می‌پیچید

و تا گردد فدایی رسول الله، چون عالـم           به دور فرق او دستار می‌پیچید می‌پیچید

و الـلـهـم بـا تـاکـیـد بـر آل مـحــمـد هـم           در آن شب در دل اذکار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد و حیدر بغل واکرده و تا صبح           دمـادم یـار دور یـار می‌پیچـید می‌پیچید

و چون که شد علی نقطه برای باء بسم الله           نبی دورش چنان پرگار می‌پیچید می‌پیچید

ای آن‌که قسم خورده به نـام تو خدایت            بیدار شده شهـر شب از بـانگ رهایت
ای آن‌که تـبـرک شده کعـبه به عـبـایت            تا عرش خدا صف زده پژواک صدایت

این کـیست که در نور تو پـیدا شده آقا
آن روح چه‌سـان در تن تو جـا شده آقا

گفتم که از آن شب، شب فـردا بنـویسم            از غــار حـرا، لـیـلـۀ اســرا بـنـویـسـم
از کعـبه و از مسجـدالاقـصـی بنـویسم            آری منم آن قـطـره که دریـا بـنـویـسـم

این کیست که چون اشک شب قدر زلال است
ما راه به آن «قدر» بیابیم؟ محال است

هان چهره بچرخان که زمین نور ببیند            برخـیـز که هر قـدر به پایت بنـشـیـند،
دنیا فـقـط از حُسن تو، تـوحـیـد گـزیند            از غـنچـۀ لب‌هـای تو لبـخـنـد بـچـیـنـد

ای گلشن رحمت که گـلستان شده عالم
از نــور خــداونــدی تـو نــیّـر اعـظـم

در غار حـرا پرده ز حُسن تو گشودند            با نور تو رنگ از شب تاریک زدودند
تو بوده‌ای آن روز که این خلق نبودند            اِقرأ که به عشق تو لَکَ الحَمد سرودند

ای صـادر اول که تویی مـصدر دنـیـا
ای گمـشدۀ حُـسن تو مـوسی و مسیـحا

لولاک... زمین خاک و زمان پیش و پسی بود             لولاک... کجا رخصت احیای کسی بود
کی بی‌تو به دستان کـلیـمی قـبـسی بود            کی در دم عـیـسی دم احـیای کسی بود

تـو آمـده‌ای جـان به تـن خـاک بـبـاری
باران شوی و بر تَفِ این خاک بباری

جان در تن این خاک روان شد به هوایت            شب روز شد از همرهی عـقده‌گـشایت
هـر روز خـدا تـحـفـه فـرسـتـاد برایت            مـا وَدَّعَـکَ رَبّـکَ خـورشـیـد ولایـت!

ای آن‌که ز تـوحـید تو صد آینه توحـید
زهرا شد و در قاب ولای تو درخشـید

قم! شهرِ خدا چشم به راه است، فَاَنذِر!            صف‌های جماعت همه برپاست، فَکَبِّر!
ای نـور خــدا در سـکـنـاتـت مـتـواتـر            ای صادق و هادی، تقی و کاظم و باقر

تو کوثر محضی که در عالم شده تکثیر
نـازل شده در شـأن شـمـا آیـۀ تـطهـیـر

در مدح تو اندیشه زمین‌گیر و زبان لال            جز جـذبـۀ قـرآن تو نطق هـمگـان لال
اقصای جهان لال، زمین لال، زمان لال            جز نفس خودت قاطبۀ کون و مکان لال

لب باز کن ای مرد، بگو کیست محمد؟
جز حـیـدر کـرار کـسـی نیست محـمـد

ای پـاره‌ای از حُـسن مـثـالی تو زهـرا            ای حـیـدر کـرار به تـوفــیـق تـو مـولا
حق است که وامانده در اوصاف تو دنیا            وقتی که علی عبد تو خوانده‌ست خودش را

گـفـتیم و نشد در صف تو راه بجـوئـیم
بـگـذار کـه از حـیـدر کـرار بـگـوئـیـم

ﮔـﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗـﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ            ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

هُـبَـل ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﺭﺍﺝِ بـی‌نـوایـی‌هـا            ﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﻻﺕ ﻭ ﻋُﺰﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ‌ﻫﺎ

ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺑـﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﺧـﺪﺍﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ            ﺧــﺪﺍﯼ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺍﺯ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﮔـﺪﺍﯾـﯽ ﺩﺍﺷـﺖ

ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﺍﺩ ﻧﻮﯾﺪ            ﮐﻪ ﺑﺎ طلیعۀ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ

ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺸﺖِ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞِ ﺩﺷﺖِ ﺟﻬﻞ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻨﺎﯼ ﺑﺘﮑﺪﻩ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺳﻬـﻞ ﺷﮑـﺴﺖ

ﻓـﻘـﻂ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ            ﮐﻪ ﺑـﺮ ﺟـﺒـﯿـﻦ مـدائن ﻫـﺰﺍﺭ ﭼـﯿﻦ ﺍﻓـﺘﺎﺩ

ﻧـﺸـﺴﺖ ﺑـﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﺳـﺎﻭﻩ ﺗـﺎﻭﻝ ﺁﺏ            ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺪﻝ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺏ؟

ﺳـﻤـﺎﻭﻩ ﺑـﺎ ﻟـﺐ ﺗـﺸـﻨـﻪ ﻧـﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺷﻨـﯿـﺪ            ﻧــﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺍﺯ آئــیــنـۀ ﺳــﺮﺍﺏ ﺷــﻨــﯿــﺪ

ﻣﺠـﻮﺳﯿﺎﻥ ﻫـﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫـﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ            ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﭘـﺎﺭﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ؟

ﺑﯿﺎ ﺑﻪ کومۀ ﻭﺍﺩِﯼ ﺍﻟـﻘُـﺮﯼ ﻃـﻮﺍﻑ ﮐـﻨـﯿﻢ            ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﻑ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻑ ﮐﻨﯿﻢ...

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﺭ ﺣﺮﺍ ﺧﻠﻮﺕ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ            ﻫـﺰﺍﺭ ﺯﺧـﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻝِ ﺻﺒـﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﭼﻢ ‏«ﻟﻮﻻﮎ» ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻨﺶ ﺑﻮﺩ            ﺟﻮﺍﺯِ ﮐـﺸـﺘﻦ بت‌هـا ﺩﺭ ﺁﺳـﺘـﯿـﻨـﺶ ﺑـﻮﺩ

ﭘﯿـﻤـﺒـﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺣـﻖ ﻣـﻘـﯿﻢ ﺷﻮﺩ            ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭۀ ﺩﺳـﺘـﺶ ﻗـﻤﺮ ﺩﻭ ﻧـﯿﻢ ﺷﻮﺩ

ﻧﺒﯽ ﺯ ﻫﯿﺒﺖ ﺟﺒﺮﯾﻞ، ﺳﻮﺧﺖ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻋﺸﻖ            ﻧﺪﺍ ﺭﺳﯿﺪ: ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﮑﺘﺐ ﻋﺸﻖ

ﺑﺨـﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ، ﺍﯼ ﭘـﯿـﺎم‌آﻭﺭ ﺻﺒـﺢ!            ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﻓﺘﺮ ﺻﺒﺢ

ﺑـﺴـﯿـﻂ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺭﺍ ﺭﺯﻣـﮕـﺎﻩ ﺍﯾـﻤـﺎﻥ ﮐﺮﺩ            ﺗـﻤـﺎﻡ ﻫـﺴـﺘﯽ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻓـﺪﺍﯼ ﻗـﺮﺁﻥ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﮔـﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺗﺮ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ            ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ بی‌قرارتر؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ

ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ‌ﺗﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟            ﺯ ﺷﺮﻡ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺯﺩ، ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪ، ﮔﺮﯾﺴﺖ

ﺗﻮ ﺍﯼ حماسۀ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺶ ﮐﻮﭺ ﺍﺳﺖ!            ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﺼﻮّﺭﯼ ﭘﻮﭺ ﺍﺳﺖ

ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﻟـﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺗـﻤﺎﻣـﺖ ﺟـﻬـﻞ            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ، ﻗﺎﻣﺖ ﺟﻬﻞ

ﻋـﺼﺎﯼ ﻣﻌـﺠـﺰۀ ﺻـﺪ ﮐـﻠـﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳـﺘﺖ            ﮐـﻤﻨﺪِ ﻣﺤﮑﻢِ ﻋﺰﻣﯽ ﻋـﻈﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺖ...

ﺑﻪ ﯾـﻤﻦ ﺑـﻌـﺜﺖ ﺗﻮ ﺳـﻘـﻒِ ﺁﺳـﻤﺎﻥ ﻭﺍ ﺷﺪ            ﺣـﻀﻮﺭ ﻓـﻮﺝ ﻣﻼئک ﺑﻪ ﻏـﺎﺭ ﭘـﯿـﺪﺍ ﺷﺪ

ﺗﻮ ﺳﺮ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ، ﭘﺸﺖ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻪ دست‌های ﺗﻮ ﻣﺸﺖِ ﺩﺭﺷﺖِ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ

ﺯ ﺣﺠﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﯽ‌ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺟـﻮﺷﯿﺪ؟            ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺍﺏ ﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍﺏ ﻣﯽ‌ﺟﻮﺷﯿﺪ...

ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔـﻠﻮﯼ ﻋـﻄـﺸﻨﺎﮎِ ﺟﻬـﻞ، ﺍﺩﺭﺍﮐﯽ            ﺗـﻮ ﻣـﺜـﻞ آیـۀ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﻣـﻘــﺪﺳـﯽ، ﭘــﺎﮐـﯽ

ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺣﺮﻑِ ﮐﻼﻣﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ            ﺩﺭ ﺁﯾﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻋـﻄﺮِ ﻋـﺒﻮﺭِ ﺗﻮ ﭘﯿـﺪﺍﺳﺖ

ﺯ ﭼﺸﻤﻪ چـشـمۀ ﺍﻟﻬـﺎﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻮﺷـﯿﺪﯼ            ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺗـﺸـﻨﻪ‌ﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﭼـﺸﻤﻪ ﺟـﻮﺷﯿﺪﯼ

ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻐﺾِ ﺑﻮﺳﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ            ﭼﻮ ﻓﺮﺷﯽ ﺍﺯ ﻋﻄﺶِ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳـﻔـﯿـﺮ ﻧـﺎﻡ ﺗﻮ ﻭﻗـﺘﯽ ﺳـﻔـﺮ ﮐـﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺑـﺎﺩ            ﻫﻤـﯿـﺸـﻪ ﻣﯽ‌ﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﻻﺑـﻪ‌ﻻﯼ گـل‌ها ﺑـﺎﺩ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ            ﻫـﻤﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺍﯼ ﻋﻄﺮِ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ!

ﺑﺪﺍﻥ، ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﺳﺒﺰِ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ!؟            ﻗﻠﻢ ﻗـﻨـﺎﺭﯼ ﮔـﻨـﮕﯽﺳﺖ ﺩﺭ ﺳـﺮﻭﺩﻥِ ﻣﻦ

ﺑﮕـﻮ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺳـﺮﺍﯾﺪ ﺳـﺮﺍﺏ، ﺩﺭﯾـﺎ ﺭﺍ؟            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﺗـﻮﺍﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﺁﺏِ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ؟

ﺗﻮ ﺍﯼ ﺭﺳـﻮﻝِ ﺗﻌـﻬّـﺪ، ﺭﺳﺎﻟﺖِ ﻣـﻮﻋـﻮﺩ!            ﻗـﺪﻭﻡِ ﻣـﻘـﺪﻡِ ﭘـﺎﮐـﺖ ﻣـﺒـﺎﺭﮎ ﻭ ﻣـﺴﻌـﻮﺩ

ﺧـﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ، ﺍﯼ ﺳﺨـﺎﻭﺕ ﺁﮔﺎﻩ!            ﻟِـــﻮﺍﯼ ‏« ﺍﺷــﻬـــﺪ ﺍﻥ ﺍﻟــﻪ ﺍﻻ ﺍﻟـــﻠّــﻪ ‏«

ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ            ﺑﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ، ﺍﺳﯿـﺮِ ﻫـﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ

از حــرا آمـد و آئـیــنـه و قــرآن آورد            مژده آن جان جهان از بر جانـان آورد

مژدۀ وحی و نـبـوّت دل عـالـم را بُرد            هر که دل داشت به آن آینه ایمان آورد

همه دیـدنـد که انـفـاس مـسـیـحـایـی او            روح در کـالـبـد خـســتــۀ دوران آورد

دردمندان، طلـبِ عـافـیت از او کردند            که طبیب از ره دور آمد و درمان آورد

در کویری که در اندیشه به جز خار نداشت            یاس و نسرین و گل و لاله و ریحان آورد

دشت را تشنۀ سرسبـزی و بیداری دید            با زلال سخـنـش رحـمـت بـاران آورد

شب بـیـداد و سـتم را شـب تـنهـایی را            با فـروغ سحـر خـویش به پایـان آورد

سـبب روشـنـی چـشـم خـداجـویـان شد            بوی پیراهن یوسف که به کنعـان آورد

دیــد آشــفــتـگـی مــزرعــۀ گــنــدم را            پی آرامـش دل‌ها سـر و سـامـان آورد

ناخـدای سفـر عـشـق به ایـمان و امـید            تا به ساحل همه را از دل طوفان آورد

رشک فردوس برین شد همه‌جا از قدمش            با خودش رایحۀ روضۀ رضوان آورد

داشت انگـشـتری‌اش خاتـم پیـغـامـبری            بـاغ در مـقـدم او فـرش سـلیـمان آورد

بر لبـش بود حـدیث «وَ لَـقَـد کَـرَّمـنا»            مــژدۀ عــزّت و آزادی انــســان آورد

تا بسنـجـنـد عـیار شـرف و وجـدان را            آیه معـرفت و حـکـمت و میـزان آورد

سایه پروردۀ این مهر جهانتاب علی‌ست            که به این آینه پیش از همه ایمان آورد

عجب این نیست که سلمان شود از اهلُ البیت            مکتبش گوهر از این دست فراوان آورد

گرچه خاموش شد آتـشکدۀ فارس ولی            پرتوش مشعـل تـوحـید به ایـران آورد

جـلـوۀ روشـن آن مـاه شب چـهـاردهـم            قرص خورشید شد و رو به خراسان آورد

خـواندم دوبـاره خاطـرۀ ناب کهف را            آیـه بـه آیــه ســورۀ جـذّاب کـهـف را

دیـدم چه ماهرانه خـدایـم کـشیده است            تـصویر ‌بی‌نظـیر تو در قاب کهف را

«قُـل اِنّـمٰا اَنا بَـشَـرٌ مِـثـلِـکُم» گـشود،            سمت تو پلک‌های پُر از خواب کهف را

اِقرَأ به اسم «رَبّکَ الاَکرَم» که با دمت            آرامـشـی دهـی دل بی‌تـاب کـهـف را

سنگ و گـل و مـلائکه گـرم تـشهّـدند            تغـیـیر داد روی تو محـراب کهف را

آن رحمتی که در دل غاری کشانده‌ای            دنـبال ردپـای خود اصحاب کهـف را

از خاک تا به خاک تربت فـرق دارد            جـنات هـم جـنّت به جـنّت فـرق دارد

ما سعیمان این است این شبها نمی‌ریم            در مسلک عاشـق ریاضت فرق دارد

پـایی که مشـهـد می‌رود رفـته مـدیـنه            هر چـند به ظاهـر مسافـت فرق دارد

هر روز مبعـوث نماز صبح صحـنیم            پیـش رضا صـور قـیـامت فـرق دارد

یک‌ غار کوچک عرش را جا داده در خود            با چشم باطن وسع و وسعت فرق دارد

وقتی وظیفه گفتن از اوصاف مولاست            پس مـطـمـئـنـاً این نـبـوّت فـرق دارد

یا ایـهـا الـمـزمـل از جا زود برخـیـز

حرف از علی شد باز آقا زود برخیز

چهل سال رفت و نوبت پیغـمبری شد            حالا در این اُمُّ القری چه محشری شد

خواندی به محض این‌ بسم ربّ زهرا            فـوراً لبت از ذکر کـوثـر کـوثری شد

قرآن بخوان که دوره غربت تمام است            قـرآن بخوان دوران مرگ کافری شد

هر آیه شأنی از علی را داشت با خود            یعنی که قـرآن هم از اول حیدری شد

از آن زمانی که سرت بر پای مولاست            تاج سر شـیـعـه عجـب تـاج سری شد

از عـالـم زر پـیـش مـرگـت بـود آقــا            از عـالم زر کار حـیـدر حـیـدری شد

پــرواز یـعـنـی یـاعــلـی و یـا مـحـمد

اعـجـاز یـعـنـی یـا عـلـی و یـا مـحـمد

راحت برو راحت بیا هرجا علی هست            اصلا چرا احساس غربت تا علی هست

فـوراً برو بتخـانه را ویـران سـرا کن            حالا که روی شانه ات آقا عـلی هست

بـفـرسـت از مـکـه بـیـایـد تـا مـدیـنـه            باشد خیالت جمع از زهرا! علی هست

سنگ جنون خوردی ازین و آن اگرچه            مجنون تویی در رتبۀ لیلا علی هست

در درّه گـیـر افـتـاده‌ای آرام هــسـتـی            یاران‌ اگرچه رفـته‌اند اما عـلی هست

خورشید را هم‌ چند ساعت جابجا کرد            مثل تو سکـانّـدار این دنیا علی هست

خـورشید شد حتی به شب تابید حـیدر

راحـت میان بـسـترت خـوابـید حـیدر

غـارِ حـرا سـیـنا شده در روزِ مبعث            ذکرِ خـدا احـیـا شده در روزِ مبـعـث
اِقراء باسمِ ربّکَ.. نجوایِ عشق ست            بر رویِ لب گویا شده در روزِ مبعث

دیگر محـمّد را امین تـنهـا نـخـوانـید            از سویِ حق طاها شده در روزِ مبعث

قـربـانِ آقـایی که مـولایِ جـهـان شـد
با اذنِ حق او خـاتـمِ پـیـغـمـبـران شد

جبریل دستش را گرفت و ساده برخواست            با خواندنِ آیاتِ حق؛ پُر باده برخواست
در گوشه‌ای گرمِ مناجاتِ خودش بود            با امرِ ایـزد ناگهـان آماده برخـواست
آمـد بـشـر را بُـرد تـا عــرشِ مـعّــلا            بر یاریِ دستانِ هر افتاده بر خواست

نـامِ مـحــمّـد شـد بــلــنـد آوازۀ دهــر
نـازل شـود قــرآنِ او در لـیـلـۀ قــدر

او مکتبی دارد پُر از عشق و پُر از شور            پـرداخـته در قـلب‌ها؛ دنیایی از نـور
اصلاً چه می‌فـهـمـیـم از نـامِ مـحـمّـد            قطعاً مقـامِ اوست در سجّاده؛ مستور
خـتـمِ رسـولانِ الـهـی، خـاتـمِ عـشـق            در آسمان با نامِ احمد گـشته مشهـور

با بـعـثتِ او زیر و رو شد کـلِّ عـالم
پس می‌شود الـفاظِ او بر سیـنه مرهم

ما را بخوانـید عـاشـقان؛ عـبـدِ محمّد            هـسـتـنـد کـلِّ شـیـعـیان؛ عـبـدِ محـمّد
مـا پـیـروِ شـاه ولایـت شـاهِ عـشـقـیـم            خوانده خودش را بی‌امان عـبدِ محمّد
نهـج البلاغه شاهدِ این مطـلبِ ماست            فخرِ امـیـرِ مـؤمـنـان… عـبدِ محـمّـد

باید که تـسـلـیـمِ سـخـن‌هایِ نـبـی شـد
بعد از پیـمـبر خاک پاهـایِ عـلی شد

یک روز بعثت می‌شود تکرار قطعاً            یک روز پـیـدا می‌شـود دلـدار قـطعاً
یک روز می‌خوانند که وقتِ ظهور است            بیرون شود از غـارِ غـیبت یار قطعاً
دنـیا گـلـستان می‌شـود با اذن مـهـدی            دل های غـافـل می شود بـیـدار قـطعـاً

اصلاً پیامِ مبعث ست دل زنـده داری
هـشیار شو گـر عاشقِ دل بیـقـراری

چنان که خوانده خداوندت؛ بخوان تو نیز خدایت را           چنان که بشنودت تاریخ؛ که آیه آیه صدایت را

اراده کرده برانگیزد؛ خدا صدای تکامل را           در انعکاس خودت ریزد؛ طنین غار حرایت را

و ما محمدٌ الّا تو؛ که گل نکرده مگر با تو           ازل خروش تو را در خود؛ ابد صدای رسایت را

جهان هرآینه می‌سوزد؛ اگر که سایه نیندازی           بگیر بر سر این عالم؛ تو سایه سارعبایت را

به راه مانده قیامت را؛ سه سال شعب ابیطالب           زمان رسیده که بگذاری؛ درون حادثه پایت را

بنای کفر براندازی؛ به فتح مکه بپردازی           و تا همیشه برافرازی؛ به روی کعبه لوایت را

هزار لات و هبل از رو؛ هزار بولهب از یک سو            نشسته‌اند چه فرعونها؛ که بشکنند عصایت را

چقدر مثل اباذرها؛ نشسته دور تو سلمانها           بلال‌ها قَـرنی‌هایت؛ رها نکرده ردایت را

الا مدیـنۀ دانایی! نشـسـته پشت دریـم امّا           اجازه‌ای که درون آئیم، اجازه‌ای که ولایت را!

چه کاری با حرا کردی محمد            حـرا را کـبـریا کـردی محـمـد

فـدای تـو کـه بـا اسـلام نـابـت            جهـان را با صفا کردی محمد

کتاب عـشق را شیرازه کردیم            که اسلامِ تو، پُـر آوازه کـردیم

لـبـاسِ فــاخـرِ پـیـغـمـبـری را            به قـدّ و قـامتت انـدازه کـردیم

به کوه نـور تابـیـدی چنان ماه            مخور غصه که پیروزی در این راه

رسول ما خـیـالـت جـمع بـاشد            که هـمـراه تو مـی‌گـردد یـدالله

اساس شرک از بنیان شکستند            سران فـتنه و طغـیان شکـستند

زمانی پـرچـمـت افـراشـتی تو            ابوجهـل و ابوسفـیان شکـستند

به حق، چشم ترت هم یاعلی گفت            خدیجه همسرت هم یا علی گفت

زمانی دین خود ابـلاغ کـردی            قـویّاً حـیدرت هم یا عـلی گفت

تو را مُهر نبوت بر جبین خورد            به دردِ تو امیرالمومنین خورد

علی وقـتی که با تو کرد بیعت            نظام کفر یکجا بر زمین خورد

درِ فیضت همیشه بازِ باز است            همیشه پیرو تو سرفـراز است

خدا می‌خواهد این را تا قیامت            همیشه پرچمت در احتزاز است

محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست            این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست

باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد            این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست

سرسلسله جنبان همه کون و مکان است            این نور که خود شاهد پیدایش دنیاست

هرجا سخن از خُلق خوش اوست در عالم            بی‌جامِ‌ مِی‌ و خندۀ گُل،عیش، مُهیّاست

یک شمّۀ نورانیـتش سورۀ (وَالـشّمس)            یک پرتو رُخسارۀ ‌او جَنّتُ الاعلی‌ست

در محـضر او حرف بـزرگان ملائک            (تـالـله لـقـد آثـرک الـلـه عـلـیـنـا) سـت

حق دارد اگر بر سـر بـازار مـلاحـت            انگشت به لب، حُسن تو را غرق تماشاست

پیداست که اصل شجـر نـور تو هستی            وقتی ثمر زندگی‌ات حضرت زهراست

دندان اویس است که فهـمانده به عـالم            دیوانه‌ شدن در اثر عـشق‌ تو زیـباست

شأن تو اجـلّ است که خوانـند یـتـیمت            کـز صبـح ازل مـادر تو اُمّ ابـیـهـاست

آنجا که عـلـمـدار تو حـیـدر شده باشـد            تاهست خـدا، پـرچـم اسلام تو بالاست

نفس تو علی هست و از این روست به مبعث            دلها همه در حسرت پابوسی مولاست

آویــزۀ گــوشـم هــمـۀ عـــمـر حـدیـثِ            (مَن مَاتَ عَلی حُبِّ عُلی مَاتَ شَهِیدا)ست

امشب ای غار حرا از هر شبی زیباتری           مشرق نـورانی خـورشید عـالـم‌گـستـری
شب‌نشینی کرده روی تخته سنگت جبریل           این دل شب راز‌ دار بـعـثـت پیـغـبـمـری

گوش تا آوای «اقراء بسم ربک» بشنوی           ناز کن بر مه که غـرق نورِ حیِّ داوری
گر چه شب را با محمّد صبح کردی سال‌ها           امشب از او یافتی هر لحظه فیض دیگری
کـوه‌های مکه می‌گـردند دورت تا سحـر           گرچه در فرشی ولی از عرش اعلا برتری
چشم شو، روی دل‌آرای پیـمـبر را ببـین
در کنـار او گـل لبخـنـد حـیـدر را بـبـین
آی انـسـان‌هـا کـلام کـبـریـا را بـشـنـویـد           وحی نازل شد همه حکم خـدا را بشنوید
بانگ جبریل امین پیچـیـده در غـار حرا           گوش تا آوای جان‌بخـش حـرا را بشنوید
بانگ «اقراء بسم ربک» با ندای جبرئیل           نغـمۀ تـهـلـیـل خـتـم‌الانـبـیـا را بـشـنـویـد
این صدای منجی کـل جهان خلقـت است           بشنوید ای کل خلقت این صدا را بشنوید
تا به کی افـسـانۀ بیگـانگـان در گوشـتان           گوش تا امشب صـدای آشـنـا را بشنـوید
فرق بت‌هـا را بـه هـمراه پیـمبر بشکـنید
با کمان حمزه از بوجهـل‌ها سر بشکـنید
ای بتان کـعـبه عـمر بـت گـران سر آمده           بشکـنـیـد ایـنک که ابـراهـیـم دیگـر آمده
منجی کـل بشر بـیـرون شد از غـار حرا           بــا کــلام روح‌بــخـش حــیِّ داور آمــده
موسیِ عـمـران دیگر آمده از کـوه طور           یـا مـسـیـحـا بـا نــدای روح‌پـرور آمـده؟
همچنان هارون که با موسی‌بن‌عمران یار بود           هــمـره پـیـغـمـبـر اســلام، حـیــدر آمـده
پای در چشم زمین و آسمان در مشت اوست
پیش رو حکم خداوند است و حیدر پشت اوست
محـو شو ای تـیـرگی نور آمده نـور آمده           محـفل توحـید را شیرین‌تـرین شور آمده
دیـوها را آیـد از هر سـو نهـیبِ ‌الـفـرار           دسته‌دسته بر زمین از آسمان حـور آمده
ای تـمام کـوه‌های مکه این آوای کیست؟           این محمّد یا همان موساست کز طور آمده
روز روز جـشـن آزادی زن‌هـای اسـیـر           یا که عـیـد دخـتـران زنـده در گـور آمده
با تـبر محکم به فرق بت گـران باید زدن           این چـنـین از خالـق معـبـود دستور آمده
باید اینک پشت حمّال الحطب را بشکنید
با شجاعت هر دو دست بولهب را بشکنید
ای امین وحی اینک بانگ «اقرأ» ‌ساز کن           یـا محـمّـد از زبـان ما سـخـن آغـاز کـن
یا محمّد همچو خورشید از حرا بیرون بیا           بر تـمام کـائـنات آغـوش خود را باز کن
سنگ اگر از چار سو آید سپر کن سینه را           با تبـسـم آنـچـه را می‌بـایـدت ابـراز کـن
پــرچـم تـوحـیـد را بـر قـلـۀ عــالـم بـزن           خلق را از شرق تا غرب جهان آواز کن
یا محـمّد برترین اعجاز تو قـرآن توست           هان، بگو، اعجاز کن اعجاز کن اعجاز کن
مـا تـو را از انـبـیـا اعجـاز برتر داده‌ایم
بعـد قـرآنت وصیی مـثـل حـیـدر داده‌ایـم
ای هـمه پـیـغـمـبران در انتـظار بعـثـتت           وی تـمـام عــالـم امـکـان دیـار بـعـثـتـت
سنگ‌‌های کعـبه می‌گـویند تو پیـغـمـبری           کـوه‌های مکه بی‌صبـر و قـرار بـعـثـتت
مکه و مصر و حجاز و کوفه و شامات نه           وسعـت ملک خـدا بـاغ و بهـار بـعـثـتت
نیست بیم از غزوه‌های خیبر و احزاب و بدر           تا بوَد در دست حیدر، ذوالفـقـار بعـثـتت
تا مکان باقی‌ست، تا چرخ زمان در گردش است           می‌‌رسد بر خـلق، فیض بی‌شمار بعـثتت
بعـد تو دیگر نـیاید در جهـان پیـغـمـبری
آری آری تا قـیامت هـمچـنان پیغـمـبری
ای فـراز قـلـۀ هـسـتـی لـوای حـکـمـتـت           آفـرینش تا قیامت غـرق بـحـر رحـمـتت
سـال‌هـا و مـاه‌هـا و هـفـتـه‌هـا و روزهـا           می‌درخـشد تا قـیـامـت آفـتـاب حـکـمـتت
با لب شیرین گشودی روی و خندیدی به سنگ           سنگ هم شرمنده شد از خُلق و خُوی و خصلتت
بیـشـتر آزار دیـدی از هـمه پـیـغـمـبـران           ای همه پیغمبران مبهوت صبر و همّتت
تا زمین و آسـمان بر پاست تو پیغـمبری           تا جهان باقی‌است مائیم و کتاب و عترتت
این دو، تا روز قیامت با همند و با همند
هـم نجـات عـالـمنـد و هـم چـراغ آدمـنـد
ما مسلمانیم و مهر وحدت ما یا علی‌ست           وحدت آن دارد که او را رهبر و مولا علی‌ست
چیست وحدت؟ چنگ بر«حبل‌المتین» حق زدن           ای تمام مسلمین حبل‌المتین تنها علی‌ست
تفـرقـه یعـنـی جـدا از دامن حـیـدر شدن           متحـد باشید ای یـاران امـام ما عـلی‌ست
در سپهر وحدت و ایمان و عشق و اتحاد           محور توحید و خورشید جهان‌آرا علی‌ست
من کی‌ام تا نـفـس پیـغـمـبر امـام ما شود           فاش می‌گویم امام حضرت زهرا علی‌ست
ما تمـام عمـر بـا قـرآن و عترت زیستیم
نیستـیم آن دم که در خطّ ولایت نـیـستـیم
کیست احمد؟ شهر علم کبریا و در: علی‌ست           باطن و ظاهر علی، اول علی، آخر علی‌ست
دست و شمشیر خدا، چشم خدا، وجه خدا           نص قرآن است آری، نفس پیغمبر علی‌ست
آن دو تن باید که بگریزند از میدان جنگ           تا شود معـلوم تنها فاتح خـیـبر عـلی‌ست
فتح بدر و فتح خیبر حقِ شیرِ داور است           الفرار ای روبهان از معرکه، حیدر علی‌ست
گر شوی غافل به سوی این و آنت می‌برند           ای برادر راه خود را گم نکن، رهبر علی‌ست
»میثما» نه شافـعی نه مالکی نه حـنـبلی
بعـد پیغـمبر فـقـط مـولا عـلی مولا عـلی

باز امـشب درب رحـمـت بـاز شد            نـغـمـۀ قـدسی در عـالـم سـاز شـد

هر نگاه امشب به سوی مکّه است            در فـضا پیچـیـده بـوی مکّـه است

نـور حـق تابـنـده از غار حراست            بر محـمـد از خـداونـد این نداست

اقـرأ ای زیـنت فـضـای عـرشـیان            نـــور ایــمــان تــمــام خــاکــیــان

خـیـز از جـا، نـور بر دلـهـا بتـاب            چـون تـویی بر کل هـستی آفـتـاب

ظلم و ظلمت راز هـستی دور کن            کـل عــالـم را سـراسـر نــور کـن

یـا مـحـمـد مـا سـلامـت مـی‌کـنـیـم            گـوش بـر جـان کـلامت می‌کـنـیـم

الــســلام ای نـــور ذات کــبــریــا            الــســلام ای هــســتــی آل عـــبــا

الــســلام ای در پــنــاهـت انـبــیـا            گـشـت مـحـتـاج نـگـاهـت اولـیـاء

ای که هـسـتی رحـمـة لـلـعـالـمیـن            کس نباشد چون تو بر روی زمین

لـطـف تـو کرده وجـودم مـنـجـلـی            آشــنــایــم کــرده بــا نــام عـــلــی

یک خدیجه داری از عالم سر است            همنـشـینت در دو عالم حـیدر است

دخـتـرت زهـرا امید محـشر است            هـمـسـر مولای عـالـم حـیـدر است

سبـط پـاک تو امـام مجـتـبـی است            او کریم است و به عـالم مقـتداست

سبـط دیگـر با شدت نـور دو عـین            نــوربـخـش عـالـم هـسـتی حـسین

جود و احسان یک کـمـینه بنده‌ات            عـالـم هــسـتـی بـود شــرمـنـده‌ات

نـوح و ابـراهـیـم شـد پـابـسـت تو            چـشـم کـل عـالـمـیـن بر دسـت تو

ماه و خـورشید و فلک حـیران تو            یوسف مصری است سرگردان تو

احــمــدا بـاب الـنــجــات امـــتــی            بـر هـمـه عـالـم مـحـمـد رحـمـتـی

بـا دم تـو مـا مـسـیـحـایـی شــویـم            بـا تــولاّی تـو مـــولایــی شــویــم

ای که هـسـتـی تو تـمـام حـاصـلـم            از تو بـسـرشـتـه خــدا آب و گـلـم

عـالـم هـسـتی ز تو زیـنت گـرفت            هر که با تو یار شد عـزّت گرفت

گـر نـگــاهـی بـر دل عـالـم کـنـی            سـنـگ این دلـهـا همه خـاتـم کـنی

خــارهـا را نــام تـو گـل مـی‌کـنـد            خـنـدۀ تـو حـل مـشـکــل مـی‌کـنـد

ما مـحـبّـان جـمـله مـهـمـان توأیـم            مـا نـمـک پــروردۀ خــوان تـوأیـم

ماه هـمه سـرگـشـتـه کـوی تـوأیـم            مست عـطر و بـوی دلجـوی توأیم

مـا هـمـه دردیـم و تـو درمـان مـا            ما هـمـه جـان و تـویی جـانـان مـا

مـن ( رضـایـم) بـا ولای تـو مـنـم            آســتــان بــوس ســرای تــو مـنــم

ای خـدایـا قـبـر مـن پُـر نـور کـن            با امـیـرالـمـؤمـنـیـن محـشـور کـن

نفـسی تازه شد از عـطـر خـدایی آری            شد عـطا باز به ما فـیض گـدایی آری
شد نـصیب دل غـمـدیـده صفـایی آری            شد غزلخوان همه عـالم به نوایی آری

شعر، الهـام ز سـرچـشمۀ سرمد دارد
تا که بر دل هـمه دم نـور محـمد دارد
باز مـاه رجـب از نـور مـنـوّر گـشـته            به شـمـیـم قـدم دوست مـعـطـر گـشـته
چـشم در راه نـبـی دیـدۀ حـیـدر گـشته            گو خـدیجه، که عـزیز تو پیـمبر گشته
شد پیمبر به همه آنکه خدای کرم است
شد پدر بر همه آنکس که یتیم حرم است
آمد از غـار پـیـمبر نـفـسـش قـرآن شد            قبلۀ کعـبه شد و بر تن کـعـبه جان شد
جان جانان شد و جانش به ره جانان شد            بعد از آن عشق به احمد محک ایمان شد
اولین مـرد عـلـی بـود مـسلـمانـش شد
و خـدیـجـه که زنِ اول مــیـدانـش شـد
شب مبعث شده احوال خوشی دارم من            همچو مجنون پی هر کوچه و بازارم من
گاه مـجـنـون شـدۀ احـمـد مخـتـارم من            گـاه در تـاب و تب حـیـدر کـرارم من
فاش گویم که به دل هست دو صد شور و شعف
می‌پرد مرغ دل از مکه به ایوان نجف
گرچه امشب همه جا نور خدای ازلی‌ست            گرچه احمد همه آیات خداوند جلی‌ست
نکته‌ای هست که در گفتن آن شکی نیست            نمک سفره احمد همه دم نام عـلی‌ست
همه جا یار نـبی حـضرت حـیدر بوده
و عـلـی بـود کـه دلـدار پـیـمـبـر بـوده
و عـلی بود که در جای پیمـبر خوابید            و علی بود که جز روی خدا هیچ ندید
و عـلی بود که دل از هـمۀ خلق بـرید            و عـلی بود که انگـشـتریش را بخـشید
نیست بالای دو دستان علی دیگر دست
مدح حیدر چه کنم تا که خدا مداح است
مدح حـیـدر بـشنـو روی خـدا دارد او            فـاطـمه مـحـور اصحاب کـسا دارد او
چو حسن شیر جمل شاه عـطا دارد او            چـو حـسـیـن پـادشـه کـربـبـلا دارد او
زینـبی مردتر از هر چه پسر دارد او
شیر مردی چو ابوالفضل قمر دارد او